کتاب همسفر شهدا

از بدی دل بستن به مال دنیا می‌گفت. اما قبل از همه خودش به آن عمل می‌کرد.

می‌گفت: خداوند در قرآن فرموده: مؤمنان از آنچه خدا روزی آن‌ها کرده انفاق کنند. اینکه اضافهٔ مال را بدهی می‌شود صدقه اما باید از آنچه به آن علاقه داری  بگذری.

کت و شلوار بسیار زیبایی داشت. در مراسمات جشن اهل بیت: می‌پوشید. اوایل سال ۱۳۸۸ بود. یک بار گفتم: سید این کت و شلوار رو چند  خریدی!؟ پرسید: چطور؟!

گفتم: اگه جایی سراغ داری که قیمت مناسب می‌فروشه به ما معرفی کن. سید نگاهی به من کرد و گفت: سایز من به تو می‌خوره، فردا برات می‌یارم!

همان شب کت و شلوار خودش را داد خشکشویی. فردا آورد و تحویل من داد. هر چه اصرار کردم بی‌فایده بود.

سید می‌گفت: این یک هدیهٔ ناقابل است برای شما! فقط از شما می‌خواهم دعا کن من شهید بشم!

سید یک بار هم به همین صورت کفش‌هایش را هدیه داده بود.

چفیهٔ عربی زیبایی داشت. از کربلا آورده بود. خیلی به آن علاقه داشت. در بیشتر  اردوها همراهش بود. گفتم: آقا سید می‌تونم چفیهٔ شما را تا شب نگه دارم.

سید چفیه را داد. شب بود که چفیه را آوردم. سید گفت: این چفیه مال شماست. گفتم: نه باید پس بگیرید.

گفت: من به قصد هدیه آن را دادم. شما هم قدر این یادگار کربلا را داشته باش.  می‌دانستم چقدر به آن چفیه علاقه دارد. اما هر چه اصرار کردم بی‌فایده بود.