کتاب تیه دا

از لای پوشه برگه را درآورد و نشانم داد. نگاهی به کاغذی کردم. فقط یک جمله اش به چشمم آمد و آن جمله درست زیر امضاش نوشته بود: شهید حیدرجلیلوند! گفتم: «الهی شکر که به خواستهٔ دلت رسیدی.»
حمید اخم کرد و گفت: «مامان جانم فکر می کنی برای دلم این همه تلاش کردم؟ می دونی از همین جا که راه می افتم، دلتنگ تک تک شما می شم تا وقتی که برمی گردم؟       

می دونی اونجا چقدر شرایط سختی داریم؟ کاش باور کنی فقط برای این پا روی دلم می ذارم و می رم که دوباره قصهٔ اسارت حضرت زینب و سیلی خوردن حضرت رقیه تکرار نشه!»
آمدم روبه رویش نشستم و گفتم: «حمید، تو به اندازهٔ همهٔ دنیا برام عزیزی؛ ولی من رو با چوب عشق به اهل بیت محک نزن. من فقط نگران زن و بچه ات هستم. نگران بی قراری های دل پدرت و بی پشت و پناه شدن برادرهات و بی مونس شدن خودم.» برای لحظه ای نتوانستم جلوی اشک هایم را بگیرم. حمید روی صورتم دست کشید و اشک هایم را پاک کرد و گفت: «الهی دورت بگردم، من که عزیزتر از اولاد حضرت زهرا نیستم. قرار نیست اتفاقی بیفته، من به تکلیفم عمل می کنم. اگر شهادت قسمتم شد که به مهربانی خدا بیشتر از هر چیزی ایمان دارم و اگر قسمتم نشد که بعد از این جنگ تا آخر عمر نوکری شما و بابا رو می کنم.»