کتاب حجره پریا

این پرونده خیلی برایم متفاوت تر از بقیه پرونده ها بود.حساسیت من روی قم و ارادتم به طلبه و اهمیت ویژه امنیت خواهران طلبه، جوری شده بود که استرسم را بیشتر می کرد.

مثل بقیه پرونده ها چندان عقل کل، مبتکر و این حرف ها نبودم و همین سبب شده بود که زود جوش بیاورم، زود از کوره در بروم، بچه های خودمان را تهدید کنم و این حرف ها!
خودم هم این را می دانستم، تلاش می کردم دستپاچگی ام را مخفی کنم؛ اما نمی شد. نمی دانم می گیرید چه می گویم یا نه؟! از آن دستپاچگی ها که دوست داشتم زود تمام بشود و تهدید از بین برود تا با خیال راحت بتوانم دو سه روز دیگر هم قم بمانم، عشق و حال،حرم و بعدش هم با خیال راحت برگردم.
حالا این مشکل من تنها نبود، حتی امنیت ملی هم درگیر شده بود و از من جواب می خواست. پس برای همه مهم بود؛ اما چون من «مامور سر پنجه» بودم حساسیتش برای من بالاتر از بقیه بود، دیگر حضور زن و بچه هایم هم که ماشاءالله خودش قوز بالاقوز شده بود.
بگذریم!