کتاب سنگرساز بی سنگر

سایت موشکی نزدیک بیمارستان فاطمه الزهرا، رضوی را به یاد شهدایی می انداخت که بدنشان قطعه قطعه شده بود. رسید به انسان هایی که در تاریکی در حال احداث عظیم ترین پل بودند؛ بی آن که کسی متوجه کار عاشقانه ی آنها شود. رضوی در خلوت به این جهادگران گمنام خیره شد. هنگامی که می دید پل بیش از هفتصد متر در قلب اروند پیش رفته، به کار این افراد عشق می ورزید.
برای رفتن به فاو سوار قایقی شد. اکنون که از وسط اروند، اتمام پل بعثت را می دید، بیشتر به عظمت این معجزه ی مهندسی پی می برد. احساس می کرد چقدر خسته است. به سمت دژ کنار جاده بصره رفت تا آخرین خاکریز مقاومت در والفجر 8 را از نزدیک بازدید کند. آن شب قرارگاهی ها فکر می کردند او پس از دو ماه تلاش، برای استراحت به اهواز رفته، اما نرفت و تا سحر در خط ماند. آرامش خط، آرامش درونی او را بیشتر تأمین می کرد...