کتاب سی و هفت سال

داودآبادی که طی سال‌های گذشته بار‌ها در فضای مجازی و مطبوعات (حتی با انتشار کتاب «کمین جولای ۸۲») درباره این مسئله صحبت کرده، این‌بار با این کتاب تصمیم گرفته حرف‌های اول و آخر را بزند و پرونده را برای خودش ببندد. او می‌گوید هرآنچه را در این‌باره می‌خواسته یافته و از این به بعد دیگر نه درباره‌اش چیزی خواهد گفت: نه در فضای مجازی خواهد نوشت. همچنین در سطور پایانی کتاب مورد اشاره نوشته است: «چهار بزرگوار که نگاه و نظر آنان که از بزرگان مملکتی هستند، نتایج تحقیقات ۲۵ساله‌ام درباره این پرونده را هم تأیید کردند و هم باعث شدند تا به این شعر زیبا و مهم باور پیدا کنم: هرکه را اسرار حق آموختند/ مهر کردند و دهانش دوختند.» او همچنین ابتدای کتاب به ضدونقیض‌بودن اخبار و اطلاعاتی که تا امروز درباره چهار دیپلمات ربوده‌شده ایرانی در لبنان منتشر شده است، اشاره کرده و گفته در کتابش تلاش کرده با نگاه به ادعاها، نقبی به حقیقت بزند.
کتاب «سی‌وهفت سال» محصول گردآوری و تألیف است؛ به این‌معنی که داودآبادی مطالب گذشته خود را گردآوری کرده و مطالب جدیدی را هم به آن‌ها افزوده است. همچنین کتاب دارای دو لحن در نوشتار است. لحن اول، مربوط به خاطره‌گویی یا دلنوشته‌های داودآبادی است و لحن دوم به مطالب و اتفاقات مستند مربوط می‌شود.
حرف کلی کتاب «سی‌و‌هفت سال» و اصطلاحاً جان کلامش، این است که مسئولان مملکتی می‌دانند برای چهار دیپلمات ایرانی چه اتفاقی افتاده و چه سرنوشتی داشته‌اند، اما معلوم نیست طبق کدام مصلحت، خبر واقعی را به خانواده‌های منتظر آن‌ها و مردم کشور نمی‌دهند. او در گفت‌وگویی که چندسال پیش با سایت خبر مشرق‌نیوز داشته و به عنوان یکی از یادداشت‌های پایانی کتاب، بازنشر داده شده، می‌گوید: «من مستندات زیادی دارم که تکلیف حاج‌احمد را معلوم می‌کند، اما جایگاه حقوقی ندارم که بخواهم آن را بیان کنم.»