کتاب شب های قدر کربلای 5

«سیاوش هم‌چنان چیزی را نشان می‌داد، ولی صدایش شنیده نمی‌شد. حاجی کنجکاو شد و به‌سمتی که اشاره می‌کرد، رفت، ولی چیزی جز خاک ندید. از جا بلند شد و به سیاوش نگاه کرد. سیاوش خود را از روی صندلی جلو کشاند و دوباره چیزی را میان خاک‌ها نشان داد. چشم حاجی به قرآن جیبی کوچکی افتاد. روی زمین نشست، آن را با صلوات برداشت و بوسه‌ای بر آن زد. خیال سیاوش راحت شد، بلدوزر را به حرکت درآورد و خاک‌ها را روی هم جمع کرد.
تانک‌های عراقی، خود را روی خاکریز کشانده بودند و با دقتی بیش‌تر به‌سمت بلدوزر شلیک می‌کردند. گلوله‌های تانک در چند متری آن به زمین می‌نشستند و گلوله‌های آرپی‌جی بسیجی‌ها کاری از پیش نمی‌بردند. یکی از آن‌ها که تقریباً شانزده‌ساله بود، از جا بلند شد و بر روی نفربر پرید. در میان آتش، خیلی خوب آن را هدایت می‌کرد. نفربر، بلدوزر سیاوش را دور زد و به‌سوی تانک‌ها رفت. در فاصله‌ی صد متری خاکریز، طول خاکریز را رفت و آمد. چنان با سرعت می‌رفت و می‌آمد که گردوخاک زیادی در فاصله‌ی بین تانک‌ها و بلدوزر سیاوش به هوا بلند می‌کرد؛ به همین خاطر، دید عراقی‌ها روی بلدوزر کم شد. سیاوش با دیدن گردوخاک، لبخندی زد و به کارش ادامه داد. عراقی‌ها دست از بلدوزر کشیدند و نفربر را زیر آتش گرفتند؛ ولی گردوخاک آن‌قدر زیاد شده بود که هیچ چیز از فاصله‌ی نزدیک هم به چشم نمی‌خورد.»