کتاب عشق فصل پایان

دکتر اصرار دارد که ناهار را در رستوران پالیز بخوریم. می‌خواهد در میزبانی از یک مهمان غریبه سنگ تمام بگذارد. حتم دارم که رستوران پالیز یک رستوران شناخته شده و معروف شهر تبریز است. میزبان از کیفیت بالای غذاها و سرویس‌دهی مطلوب کارکنان رستوران خبر می‌دهد. من غذای سلف‌سرویس دانشگاه را ترجیح می‌دهم؛ با این حال، با اوصافی که از رستوران پالیز می‌شنوم مثل همیشه تسلیم نفس امّاره‌ام می‌شوم و رضایتمندی‌ام را اعلام می‌کنم و دقایقی از ظهر گذشته راهی می‌شویم.
چهار ساعت تمام با هم حرف زده‌ایم. یا بهتر بگویم، استاد حرف زده است و من یادداشت برداشته‌ام. مابین حرف‌ها گاهی هم گریزی به وضعیت دانشگاه و اوضاع سیاسی حاکم بر دانشجویان و مدیران دانشگاه زده‌ایم. معاون آموزشی دانشگاه تبریز اوضاع را بر مدار منطق و مدنیت تحلیل می‌کند و به آینده امیدوار است. استنتاجش از وضعیت کنونی مملکت، با توجه به زمان بررسی برجام و رفت و آمدهای تیم مذاکره کنندهٔ هسته‌ای به وین و بالعکس، خوشبینانه است. خودش را در مسائل سیاسی مملکت صاحب‌نظر می‌داند و انتقادهای نرمی هم بر روند مذاکرات و نحوهٔ عملکرد وزیر امور خارجه و دستیارانش دارد.
خود منطقی‌ام از کلام گرمش موقع گفتگو در بارهٔ وضعیت دانشگاه و جهت‌گیری‌های سیاسی دانشجویان کیفور می‌شود. دکتر خودش را دلتنگ جوانانی می‌داند که زمانی نه خیلی دور، در محیط همین دانشگاه، بیشتر و خیلی بیشتر از حالا شم سیاسی داشتند و خودشان را مسئول تمامی اتفاقات ریز و درشتی می‌دانستند که در مملکت در شرف وقوع بوده است. 

می‌گوید: دانشجوها مثل گذشته حساس نیستند. به اتفاقاتی که دور و برشون درحال وقوعه حساسیت لازم رو نشون نمی‌دن. البته این از جهاتی خوبه. یک دانشجو در هر وضعیتی باید در وهلهٔ اول به درس و بحثش برسه. این که دانشگاه‌ها از اون وضعیت سیاسی صرف بیرون اومده خیلی خوبه. ولی انگار داریم از یه ور دیگهٔ پشت بوم می‌افتیم.