کتاب عقیق

بی سیم چی در حالی که به لکنت زبان افتاده بود، ترسان و لرزان گفت:«یک ایرانی وارد فرکانس ما شده و می گوید: من از طرف خرازی برای ماهر پیام دارم.»
ژنرال شتاب زده گفت: «می شناسمش, بگذار پیامش را بدهد.»
این بار که عراقی بی سیم را روشن کرد، به زبان فارسی با احتیاط گفت:«به خرازی بگو اگر پیامی برای ماهر داری، بگو. او آماده شنیدن است.»
حاج حسین صدای عراقی را که شنید، به جاسم گفت:« به او. بگو, خط اول شما را گرفتیم, خط دوم و سوم را هم فتح کردیم. از خط چهارم و نهر جاسم هم عبور کردیم. هیچ مانعی جلوی ما نیست. امشب می خواهم تا بصره پیشروی کنم و در بصره با شما ملاقات کنم.»
همین که جاسم این جملات را پشت بی سیم تکرار کرد، رنگ از چهره بی سیم چی عراقی پرید و به سختی پیام را به ژنرال منتقل کرد. اگرچه او انتظار چنین پیامی را نداشت، اما روحیه خود را حفظ کرد و گفت: «از او بپرس می خواهی بیایی چه کار. می خواهی چه بگویی؟»
حاج حسین بلافاصله جواب داد: «یک پای تو را که در عملیات قبل قطع کردیم، می خواهم پای دیگرت را هم قطع کنم.»
ماهر دستی به پای سالم خود کشید و گفت: «بیا، منتظرت می مانم. یک دستت را در طلائیه قطع کردیم، دومی را هم خودم قطع می کنم.»
حاج حسین لبخندی زد و گفت:«خوبه. وعده ما امشب در میدان اصلی شهر بصره.»
بی سیم که خاموش شد، ژنرال به فکر فرو رفت. حس می کرد خرازی شوخی نمی کند.