کتاب مسافر دمشق

همه روزی زمین‌گیر می‌شوند. همه‌ی نوع ِبشر زمین‌گیر شدن را تجربه می‌کنند. اما جنس زمین‌گیر شدنشان با هم فرق می‌کند. یکی را اندوه دنیا زمین‌گیر می‌کند و یکی را اندوه آخرت. یکی را وصل و یکی را فراق. هرکسی به‌ اندازه‌ی ترس‌ها و آرزوهایش زمین‌گیر است اما نمی‌داند. من اما زمین‌گیر کسی شدم که قلم هنگام نوشتن از او خم می‌شود.خودم را جای بانو می‌گذارم. از بالای تل، داد می‌زنم. وقتی‌که می‌بینم تمام زندگی‌ام را می‌خواهند از من جدا کنند. داد می‌زنم اسمش را. اما انگار داخل خلا ئي بلندبلند گریه می‌کنم. خودم صدای خودم را نمی‌شنوم. گویی وقتی قرار است اتفاقی بیفتد تمام عالم سِر می‌شود. در زمان متوقف می‌شود. سکته می‌کند و از هیچ‌کس کاری برنمی‌آید و فقط آن اتفاق است که جریان دارد و می‌افتد و تو چه کشیدی زینب؟ راویان از صدای تو، از اشک تو، از مویه تو چیزی ننوشته‌اند. مقتل‌نويسان تو را از حسینت دور نوشته‌اند و دستتان را کوتاه و من خوانده‌ام که زینب بی‌حسین می‌میرد. و من خوانده‌ام که زینبی بر بلندای تَل، در سینه‌اش احساس سنگینی کرد و ذره ذره جان داد.مورخان از زاویه دیدتان گفتند:«وَ مَا رَأَیت َإلاَ جَمیلاَ.».