کتاب مسافر ملکوت

دی‌ماه سال ۱۳۶۱ بود. اطراف ساحل خرمشهر مستقر بودیم. یک روز به سمت گمرک خرمشهر رفتیم.
کشتی‌های ژاپنی را دیدیم که آنجا به گِل نشسته بودند. جنگ باعث شده بود که دیگر آنجا فعالیت نداشته باشند. از این که این‌گونه اقتصاد کشور به هم ریخته ناراحت شدیم.
ارتش عراق استحکامات خیلی قوی‌ای داشت. سنگرهایشان خیلی محکم بود. جای پای غوّاصان را کنار ساحل می‌دیدیم.
فرمانده ما جناب آقای سیاوش جانی مسئولیت خاصی نسبت به بچه‌ها داشت.
از روی اسکله وارد یک لنج شدیم. آقای جانی نگذاشتند ما بایستیم، چون در تیررس عراقی‌ها قرار داشتیم.
همان موقع عراقی‌ها متوجه حضور ما شدند. چند خمپاره به سمت ما شلیک کردند. خمپاره‌ها به اطراف لنج و اسکله خورد.
فاصله بین شناور و ساحل حدود پنجاه متر بود. این مسیر هیچ پوششی از نظر امنیتی نداشت و ما باید این مسیر را طی می‌کردیم و به سمت سنگرهای پدافندی گمرک خرمشهر برمی‌گشتیم.
یکی‌یکی شروع کردیم به دویدن. خودمان را به سنگرها رساندیم.
نوبت به علی‌عباس رسید. دقیقاً به یاد دارم که علی‌عباس با سرعت و دقت از سمت اسکله به سمت سنگر دوید.
من همین‌طور از داخل سنگر به او نگاه می‌کردم. همان موقع دو تا خمپاره به سمت چپ اسکله و در نزدیکی علی‌عباس خورد.