کتاب نهال های برومند

در کنار مرارت‌های جانکاه اسارت، صحنه‌های زیبایی آفریده می‌شد که مولود پیروی از فرهنگ الهی و غنی اهل‌بیت(ع) است. جایگاه رفیع این برجستگی‌ها در محیط مرگبار اسارت، ارزش و منزلت والاتری داشتند. 

گذران روزهای زندگی با کم‌ترین امکانات برای سال‌های طولانی که فقط انسان را از مرگ می‌رهانید، کار دشواری است که حقیقتاً در فهم امثال ما نمی‌گنجد. وقتی در حصار محرومیت‌های بی‌شمار توأم با زجر و شکنجه، جوانی از کم‌ترین بهره‌ی دنیایی‌اش بگذرد و دیگری را بر خود ترجیح دهد، چگونه می‌توان به ارزش کار او پی برد. جز آن‌که به کلام الهی بیندیشیم که: «... وَ یُؤْثِرُونَ عَلی‏ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ مَنْ یُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»؛ اینان تربیت یافتگان مکتبی هستند که در وصف مربیان آن خدای متعال فرمود: «وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلی‏ حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یَتیماً وَ أَسیراً إِنَّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُریدُ مِنْکُمْ جَزاءً وَ لا شُکُوراً».
یکی از درجه‌دارهای عراقی به علت شکنجه‌هایی که می‌کرد، بین بچه‌ها به على تهرانی؛ یعنی نام شکنجه‌گر ساواک که ابتدای انقلاب اعدام شد، معروف شده بود.
او اول با مهربانی سراغ بچه‌ها می‌آمد و می‌پرسید: «کجای بدنت مجروح شده؟»
بچه‌ها هم که فکر می‌کردند سوال او از روی دلسوزی است، محل مجروحیتشان را نشان می‌دادند.
اما آن بی‌رحم با چکمه، لگد محکمی به محل زخم می‌زد. یا با اسلحه‌اش محکم به محل جراحت می‌کوبید.
گاهی هم مشابه این اتفاق در بیمارستان می‌افتاد.
مثلا پزشک دستور عکسبرداری می‌داد. مأموران هم بچه‌ها را به زیرزمین می‌بردند و به شدت کتک می‌زدند.
یکی از بچه‌های اصفهان به نام آقای فروغی را در بیمارستان چنان زدند که هم دستش شکست، و هم چشمش نابینا شد.