کتیبه طرح حسین علیه السلام کد 105

در عزاداري امام حسين(ع) شيعيان و محبان آن بزرگواران با به تن کردن جامه سياه، حزن و اندوه خود را ابراز کرده و به سفارش ائمه(ع) که فرموده اند: شيعيان در حزن ما محزونند، عمل مي کنند. 

اين سياه پوشي، خاصيت سازنده ديگر ي به نام احياي امر اهل بيت(ع) دارد که مطلوب و محبوب آن ذوات  مقدس است که فرمودند: «رحم الله من احيا امرنا» يعني مشمول رحمت حق باد، کسي که امر ما را احيا کند.
بدون ترديد وقتي پير و جوان، بزرگ و خردسال، در اين ايام لباس سياه مي پوشند، يادآور حزن و مصيبت جانکاهي است که به وجود مقدس حضرت سيدالشهدا(ع)، رسيده است و حقيقت اين است که بقاي اسلام  مرهون دو ماه محرم و صفر است.
از نظر تاريخ، چنانکه مورخان نوشته اند، بعد از واقعه جانسوز عاشورا، زنان خاندان رسول الله(ص) اولين کساني بودند که تا يک سال لباس سياه به تن داشتند و چنان مشغول عزاداري بودند که امام سجاد براي آنها غذا فراهم مي ساختند. در طول تاريخ نيز پوشيدن لباس سياه در عزاداري اهل بيت(ع) به صورت يک سنت ارزشمندي در بين شيعيان و محبان رايج بوده است.

شواهد فراواني هم در متون کهن ايراني وجود دارد که سياهپوشي را نشان ماتم و اندوه قلمداد کرده است. در گزارش های متعدد می  خوانیم که سیاه پوشی در عزای اهل بیت(ع) یک سنت بوده است. برای مثال دختر  ابی سلمه [ربیبه پیامبر] بر حمزه سیدالشهداء(ع) سه روز گریست و لباس سیاه که ویژه عزاداری است، پوشید.

همچنین در روایتی، اسماء ‌بنت عمیس می‌گوید: هنگامی ‌که جعفر طیار به شهادت رسید؛ ‌پیامبر(ص) به من فرمود: ‌سه روز جامه سیاه بر تن کن بعد از آن هرچه خواستی انجام بده.