کتاب رهایی از گناه اثر علیرضا پناهیان

گناه موضوعی است که بیشتر مردم علاقه‌ای به گفتگو درباره آن ندارند. احساس می‌کنند صحبت درباره آن حالشان را خوب نمی‌کند... چرا رسول خدا(ص) و امیرالمؤمنین(ع) بهترین و شور انگیزترین احوال خود را به گفتگو با خدا در مورد همین موضوع اختصاص می‌دادند؟ مگر چه لذت و هیجانی در گفتگو دربارهٔ گناه و توبه وجود دارد که ما نه تنها آن را درک نمی‌کنیم، بلکه چون احساس می‌کنیم این گفتگو حال ما را بد می‌کند، از آن فرار می‌کنیم؟

«قصد داریم در مورد دو موضوع بسیار عجیب در عالم خلقت و فضای دین‌داری صحبت کنیم؛ یکی موضوع «گناه» و دیگری موضوع «مغفرت و توبه».

در این عالمی که خداوند همه‌چیز را منظم آفریده است، به انسان اراده و اختیار و آزادی داده است، و طبیعتاً این انسان گاهی اشتباه می‌کند و عمل خلافی از او سر می‌زند که به ضرر خودش است، عجیب این است که خداوند اسم این اشتباه را «گناه و معصیت» گذاشته است و می‌فرماید: «مرا عصیان کردید!» درحالی‌که ما خودمان را اذیت کرده‌ایم و به نفس خودمان ظلم کرده‌ایم و ضربه زده‌ایم، ولی این ضربه‌ای را که ما به خودمان زده‌ایم، خداوند به خودش می‌گیرد.

کلمهٔ «ذنب» به‌معنای دنباله است. دلیل اینکه به گناه، ذنب می‌گویند این است که دارای عوارض منفی برای انسان است. وقتی ما گناهی انجام می‌دهیم، در واقع برای خودِ ما عوارض منفی دارد، اما خداوند می‌فرماید: بیا از این کار، توبه کن، یعنی از من معذرت‌خواهی کن!

کلمهٔ «عصیان» هم به‌معنی پیروی‌نکردن است. من ارتباط خودم را با خدا قطع کرده‌ام و این کار آثار وضعیِ نامطلوبی برای خودم دارد. اما خداوند می‌فرماید: تو مرا معصیت کرده‌ای، بیا توبه کن...