کتاب انگشتر فیروزه اثر عزت الله الوندی

ماشین ایستاد پیاده شدیم. ییلاق‌های اطراف شیراز را دوست دارم؛ سرسبز و باصفا هستند و خوش آب و هوا. بوی انجیر می‌زند زیر دماغم و پرتم می‌کند به حال و هوای دوران کودکی. چند تخت و جوی آب و استکان‌ها که با نعلبکی‌ها آواز می‌خوانند، حال آدم را خوب می‌کند.

خیلی وقت بود که نیامده بودم اینجا. به اصطهبان. صدای قل‌قل قلیان از دور و اطراف به گوش می‌رسد. آقای آگنجی جوراب‌هایش را در آورد و پایش را گذاشت توی جوی آب.

ـ این آب خنک خون آدم رو راحت‌تر در رگ‌ها جاری می‌کند، بیا حمیدجان بیا امتحان کن.

راست می‌گفت.

جوراب‌هاش رو شست و کفشش را سرپایی پوشید و جوراب‌های خیس را روی آیینه‌های بغل ماشین انداخت.

ـ بچه‌ها یادتونه؟

آقای صنعتی رو به من کرد و گفت: «همه‌اش یاد کاظم آقا می‌افتیم. نمی‌دونم سؤالایی که شما می‌پرسیدی، مارو برد تو اون حال و هوا... روحش با ماست... مطمئنم... راستی خبری از دوچرخه‌اش داری؟»

گفتم: «مطمئن نیستم، اما فکر کنم یه جایی دیدمش.»

آقای صنعتی ادامه داد: «هر جا آب گیر می‌آورد جوراب‌هاش رو در می‌آورد و می‌شست و می‌انداخت روی فرمون دوچرخه‌اش بعد باد می‌زد و جوراب‌هاش رو خشک می‌کرد. عادت کرده بود همیشه جوراب تمیز بپوشد.»

آقای آگنجی اشاره کرد به جوراب‌هاش که روی آیینه‌های بغل ماشین در باد تاب می‌خوردند.

ـ این چیزها رو ما از کاظم یاد گرفتیم.

پسری جوان آمد و استکان‌ها را برداشت. پرسید: «غذا چی میل دارید؟»

آقای دکتر گفت: «نون و ماست بیار اینجا کنار هم بخوریم.»

آقای آگنجی گفت: «جاشیر یادت نره.»