کتاب کتاب اثر فاضل نظری

می خرامد غزالی تازه در اندیشه ما

شاید آهوی تو رد می شود از بیشه ما

دانه سرخ اناریم و نگه داشته اند

دل چون سنگ تو را در دل چون شیشه ما

اگر از کشته خود نام و نشان می پرسی

عاشقی شیوه ما بود و جنون پیشه ما

سرنوشت تو هم ای عشق! فراموشی بود

حک نمی کرد اگر نام تو را تیشه ما

ما دو سرویم، در آغوش هم افتاده به خاک

چشم بگشا که گره خورده به هم ریشه ما

بر زمین افتاد شمشیرت ولی چون جنگ بود

بر تو میشد زخم ها زد بر من اما ننگ بود

با خودم گفتم بگیرم دست یا جان تورا

اختلاف حرف دل با عقل صد فرسنگ بود

گرچه دستت را گرفتم باز هم قانع نشد

تا نبخشیدم تو را دل همچنان دلتنگ بود 

چون در آغوشت گرفتم خنجرت معلوم کرد

بر زمین افتادن شمشیر خود نیرنگ بود

من پشیمان نیستم اما نمی دانم هنوز

دل چرا در بازی نیرنگ ها یکرنگ بود

در دلم آیینه ای دارم که میگوید به آه

در جهان سنگدل ها کاش می شد سنگ بود

فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست

چون رود بگذر از همه سنگ ریزه ها